Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν... του Χαϊτίδη Μιχαήλ
Υπάρχει ένα χαρακτηριστικό των Ποντίων που μας κάνει περήφανους και παράλληλα αισιόδοξους για το μέλλον των παιδιών μας κοντά στον Ποντιακό Πολιτισμό και τις αξίες που απλόχερα παρέχει.
Όλο και συχνότερα παρατηρούμε την αγάπη και το ενδιαφέρον των νέων της κοινωνίας μας για το Ποντιακό στοιχείο και τι αυτό πρεσβεύει.
Χαρακτηριστικό είναι το παρακάτω άρθρο του νεαρού Χαϊτίδη Μιχαήλ για το φοιτητικό Just Radio.
Ἡ Ρωμανία κι ἂν πέρασεν... | του Χαϊτίδη Μιχαήλ
Ήταν 24 Φλεβάρη του μακρινού πλέον για πολλούς 1994, όταν η Ελληνική βουλή αναγνώρισε επισήμως ένα από τα μεγαλύτερα εγκλήματα που έχουν διεπράχθη παγκόσμιος, αυτό της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Έκτοτε καθιερώθηκε την 19η Μαΐου να τιμάμε τους νεκρούς μας, όλους αυτούς δηλαδή που η ψυχή τους περιπλανιόταν από το μακρινό 1922, και γύρευε για δικαίωση και όχι για εκδίκηση, όπως λανθασμένα θέλουν να μας περάσουν διάφοροι τυχοδιώκτες.
Στο πέρασμα του χρόνου λοιπόν, πολλές φορές προσπάθησε να γίνει καταγραφή, για το τι άφησαν πίσω τους οι Έλληνες του Πόντου, πράγμα σχεδόν ακατόρθωτο να πραγματοποιηθεί, διότι οι εκτοπισμοί από την κυβέρνηση των Νεότουρκων που ξεκίνησαν από το 1914 μέχρι και το 1922 με την επισημοποίηση του Κεμαλικού καθεστώτος, δεν άφησαν χώρο και χρόνο ώστε οι άνθρωποι, είτε να προστατέψουν τις περιουσίες τους, είτε να φτιάξουν καινούριες. Έτσι το μοναδικό στοιχείο καταγραφής που απέμεινε, ήταν οι νεκροί.
350.000 ψυχές ο επίσημος αριθμός άλλοι τόσοι ο ανεπίσημος, χαμένες σε ένα ταξίδι δίχως τέλος διωγμοί εκφοβισμοί αμελέ ταμπουρού (τάγματα εργασίας), ακόμα όμως διώχθηκαν και από το ίδιο το Ελληνικό κράτος στα στρατόπεδα συγκέντρωσης μεταναστών όπου οι αρρώστιες και η πείνα θέριζαν. Εγκλήματα που δεν τα χωράει ο ανθρώπινος νους, που σε κάνουν να αισθάνεσαι αηδιασμένος που ανήκεις στο ανθρώπινο είδος. Για να καταλάβει κάποιος για τι ακριβώς μιλάμε, ας σκεφτεί ότι αυτοί οι άνθρωποι, για πολλά χρόνια περιπλανήθηκαν χωρίς σπίτι, χωρίς πόσιμο νερό, χωρίς άμεση πρόσβαση σε τροφή και άλλα βασικά ήδη που χρειάζεται ένας άνθρωπος για να επιβιώσει.
Σε όλον αυτόν τον οδυρμό, κάποιοι επιβίωσαν και κατάφεραν να ζήσουν, αυτοί είναι οι πραγματικοί ήρωες της Ποντιακής ιστορίας, σαν τον Διγενή Ακρίτα, έτσι και αυτοί πάλεψαν στάθηκαν ξανά στα πόδια τους, μέσα από σκληρή δουλεία κρατώντας τα ήθη και τα έθιμα που έφεραν από την πατρίδα και με σεβασμό στον θεσμό της οικογένειας τα κατάφεραν. Το τι πέτυχε ο καθένας από αυτούς τους ανθρώπους ισοδυναμεί με ένα μικρό θαύμα και για αυτό δεν αμφιβάλει κανένας.
Γυρνώντας πάλι στο σήμερα όμως, οι νέες γενιές κάλο θα ήτανε να μην ρίχνουν ευθύνες στον γειτονικό λαό, αλλά αν θέλουν να δουν ποιος πραγματικά έφταιγε για όλα αυτά ας δει ποιοι ωφελήθηκαν μέσα από όλη αυτήν την καταστροφή. Αυτό που πρέπει να κάνουμε είναι να τιμάμε και να προσπαθούμε να διατηρήσουμε αναλλοίωτες τις παραδόσεις μας. 4 γενιές λοιπόν μετά και η περηφάνια δεν έσβησε από το βλέμμα μας και ακόμα ανατριχιάζουμε όταν δηλώνουμε ότι είμαστε ΠΟΝΤΙΟΙ. Η ΡΩΜΑΝΙΑ ΚΑΙ ΑΝ ΠΕΡΑΣΕΝ ΑΝΘΕΙ ΚΑΙ ΦΕΡΕΙ ΚΙ ΑΛΛΟ.