Trigona - Aslanidis
Ακεί πέρα σ’ ορμανόπον
η τρυγώνα η κορώνα
έστεκεν και εποίνε ξύλα
η τρυγώνα η κορώνα.
Ο άντρας ατσ’ έτον μυξέας
η τρυγώνα η κορώνα
τα ξύλα τσ’ έταν οξέας
η τρυγώνα η κορώνα.
Πορπατεί και πάει τίκια
η τρυγώνα η κορώνα
τ’ ορταρόπα τσ’ είν’ τιφτίκια
η τρυγώνα η κορώνα.
Η τρυγώνα με τ’ ορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα
πάει σ’ ορμάν σωρεύ’ χορτάρ(ι)α
η τρυγώνα η κορώνα.
Τα σέρ(ι)α τσ’ άμον τσατσία
η τρυγώνα η κορώνα
όλο στούδ(ι)α και πετσία
η τρυγώνα η κορώνα.
Ακεί πέραν ήλιος έν’
η τρυγώνα τίνος έν’
πάει ησαΐα κι ιρεάζ τα ζα
και μαραίναντ’ τα δέντρα.
Ακεί πέραν έστεκεν
την κάλτσαν ατσ’ έπλεκεν
είπα `τεν έλα αδά
το λαλόπο μ’ χαμελά.
Σκουλαρίκι φορεί σο ωτί
και σαν σέρ(ι)α δαχτύλίδ’
μ’ ένα τέρεμαν γλυκίν
σίλια χρόνια έν’ βράδυν.
